Nokkrir punktar um pólitík

Rétt eftir að ég flutti á Leifsgötuna varð Ólafur F. borgarstjóri. Ég ákvað með sjálfri mér að ég ætlaði ekki að skrá lögheimilið mitt í Reykjavík til að mótmæla þessari hringavitleysu borgarstjórnarinnar. Þó að það væri ekki nema bara til að mótmæla með sjálfri mér. Ekki það að ég sé svo mikið sáttari við hægri hliðina á Seltjarnarnesi, en þar er þó allavega einhver regla á því hver ræður þann og þann daginn, ekki dregið í sæti vikulega og voðalega lítið um leiki á við "Ég nenn' ekki a' leika viþþig þarna kúkalabbinn þinn!" og annað sem ég hef venjulega bara séð hjá litlum börnum á aldrinum 8 til 12 ára. Eftir síðasta stólaleik í Ráðhúsinu hugsa ég að ég flytji ekkert lögheimilið mitt aftur fyrr en kosningarnar 2010 eru gengnar í garð. Jú ég veit svo sem að það er alveg fáránlegt að eiga sína eigin íbúð en vera með lögheimilið skráð hjá foreldrum sínum en satt að segja finnst mér þessir síðustu tveir borgarstjórar svo ótrúlega púkalegir og halló að mér er, líkt og alltof mörgum öðrum, stórlega misboðið.

Og af öðru en Reykjavík. Það er skemmtilegt að segja frá því að í október á síðasta ári hélt Hamrahlíðarkórinn til Kína. Þar heimsóttum við m.a. stórborgina Beijing en einnig fórum við til þriggja annara borga. Alls fórum við í fjögur innanlandsflug auk þess sem við flugum, jú, til og frá Kína. Enn fremur gistum við á fjórum hótelum, þó svo að fyrstu dagana okkar í Kína höfum við dvalið við mikið yfrlæti hjá þarlendum fjölskyldum. Í Beijing sem og Xianyang vorum við í nokkurs konar opinberri heimsókn á vegum íslenska ríkisins (sem styrkti ferðina um örfáa þúsundkalla, hversu mikið man ég ekki, en það var þó undir millunni). Alls var ferðin tæpar tvær vikur og við vorum rúmlega 60 manns. Ferðin kostaði okkur rúmar 8 milljónir, sem er einmitt einungis 3 milljónum meira en umdeild ferð 3 diplómata ríkisins og lífsförunauta þeirra. Það er kannski spurning um að einhver kórfélagi taki að sér að skipuleggja svona ferðir fyrir þessi ráðuneyti því mér þykir liggja augljóst fyrir að í allri þessari kreppu, þá erum við töluvert meira útsjónasamari í peningamálum.

Ég tek undir með því að haldið verði opið bókhald í borgarstjórn og ríkistjórn. Það er staðreynd að sumt fólk veldur því ekki að fá óbeislað peningavald í hendurnar. Í öll þau ár sem ég vann í veitingahúsabransanum þjónaði ég í ófáum pólitíkusaboðunum. Þau voru öll, hvert eitt og einasta, ofsalega grand. Það var ekki nóg að fá koníak, það varð helst að vera XO eða Napoleon. Borðvínið var alltaf í dýrara kantinum og oftast hætti það ekki að flæða fyrr en það var búið á lager. Það var ekki nóg að fá soðning, allir áttu að fá kaffidrykk. Og reikningarnir voru himinháir. Þeir hæstu sem ég sá á þjónaferlinum.
Ein kona sem ég kannast við var í Krónunni um daginn. Þar var líka staddur ungur ráðherra sem var að versla í matinn. Eftir að hann var búinn að versla ýtti hann innkaupakerunni að útidyrunum og beið í smá stund. Svartur jeppi keyrði uppá gangstéttina fyrir framan, ráðherrann tölti inn í bíl og bílstjórinn út, klæddi sig í regnkápu og byrjaði að týna matapokana (sem í voru hlutir á borð við Cheerios, djús og mjólk) inní bíl. Hæstvirtur ráðherra, plús fyrir að hafa verslað í Krónunni, mínus fyrir að haga þér eins og bjálfi á almannafæri.

Ef sultarólin væri hert á hlutum eins og boðum ráðuneytanna, útlandaferðum, veiðiferðum og öðru væri örugglega minna mál að leiðréttta launamismun ljósmæðra, kennara og annara stétta sem þörf er á. Það er fólkið sem fær sjaldnast koníak XO, 14 klukkutíma flug á SagaClass og veiðileyfi í dýrustu ám landsins. En ég er jú bara hinn almenni borgari. Kannski skil ég ekki að um leið og þú kemst í borgarstjórn eða á alþingi þá sjálfkrafa fer líkaminn að krefjast hluta eins og dýrasta kavíarsins, kampavíns - ekki freyðivíns og einkabílstjóra. Sjálf reyni ég að fara vel með þá peninga sem ég fæ útborgað. Ég vildi óska þess að stjórnendur gerðu slíkt hið sama við peningana sem ég borga þeim.