Frá Bolungarvík og til baka

Já hún virðist alltaf ætla að vera voðalega indæl, páskahelgin. Þrátt fyrir þá staðreynd að foreldrar mínir hafi ákveðið að afneita mér alfarið yfir heilaga páska. Ég hef ekki fengið páskaegg í hátt í áratug (sem er jú, eins og öll jesúbörn vita, hinn eiginlegi tilgangur páskanna). Mamma ætlaði eitt árið að sleppa steikinni og var mjög hissa þegar ég spurði, með tárin í augunum, hvort að ekkert yrði páskalambið. Jú, hún gæti nú s.s. alveg staðið í því veseni ef það myndi láta mér líða eitthvað betur. Síðan hafa þau oftast verið erlendis, foreldar mínir. Undanfarin ár hef ég því sjálf alltaf flúið erlendis, í von um ást og umhyggju.

Í ár flúði ég vestur, að sælukotinu Skriðu í eigu Gumma Kri. og fjölskyldu. Söfnuðurinn samanstóð af valinkunnum kempum. Fyrir utan húsbóndann og einn besta gestgjafa Vestfjarða, Guðmund sjálfan, voru þarna stödd ástkær unnusta hans, Ísa frægðarfrón, tvíburasystur hennar Saló Kastljós, Hrabba Sport og heitmaður, Ronni Steinn, MaHa í Melabúðinni, Catman, partýdýrið Harpa og Stikulás, sem kom eingöngu til að ljúga að okkur og sjá hversu ódýr og góður sopinn var. Jú og prumpa framan í Saló.

Samanlagt komum við öll með áfengismagn sem drepið hefði heila hesthjörð. Bíllinn var svo fullur af öli á leiðinni vestur að hefðum við lent í slysi þá hefðum við Hrabba drukknað í aftursætinu og látist áfengisdauða. Þar að auki mátti þarna m.a. finna landa, kampavín, romm, vodka, viskí og gin. Ennfremur var bíllinn, sem og bústaðurinn, fullur af nánast hvaða mat sem hugsast gæti. Við höfðum því um fátt annað að velja en að leggjast á beit og setjast að smá subbi. Og þá helst allt í bland. Fá okkur hafragraut og kampavín í morgunmat, hnallþóru og öl í hádegismat og tortilla og landa í kvöldmat. MaHa kom með slátur og blóðmör frá ömmu sinni. Það var soðið ásamt rófum og kartöflum í væna stöppu eitt kvöldið, í anda hinnar íslensku húsfreyju. Hrabba koma með grafinn lax, heimatilbúna graflaxsósu, gúrmei súkkulaði, páskaegg og annan munað frá mömmu sinni, sem hafði ákveðið að ganga okkur öllum í móðurstað yfir þessa helgi og hringdi oft til að athuga líðan og aðstöðu. Annað en móðir mín, sem hringdi aldrei. Á páskadag elduðum við páskalamb, kartöflur, salat, brownie og annað nammigott, sem við náðum ekki einu sinni að klára sökum ofáts.

Auk þess að eta og drekka horfðum við á stórkostlegar bíómyndir þó helst ef þær hétu eitthvað númer tvö og ef Kate Hudson lék aðalhlutverkið. Það kemur að sjálfsöðgu engin á Skriðu nema að fara í saunu til að leysa heimsvandann og ræða pólitík. Og þó, enginn vildi rífast við Guðmund Kristján fyrr en Harpa og Saló létu sjá sig. Þá var Guðmundur sáttari, enda finnst honum fátt jafn gott og smá vesen. Og fátt jafn slæmt og þetta bévítans agaleysi á ungdómnum. Við fórum líka í sund á Bolungarvík, "Nýjasta rennibraut landsins krakkar mínir" tilkynnti húsbóndinn stoltur. Svo reyndum við að spila, en Stikulás svindlaði svo mikið að við gáfumst upp á því. Nema strákarnir á Ólsen Ólsen.

Hersingin hélt auðvitað á tónleika á Aldrei fór ég suður. Það er stórkostlega gaman, enda hálfgerður hápunktur helgarinnar. Hjaltalín var yndisleg að vanda, Megas fullur að vanda, Dísa fokking geðveik og tryllt, Rottweiler í partýstuði og Fóstbræðrakórinn og Óttar Proppé gott grín. Allir voru í útilegugallanum í frystihúsinu sáttir við útikamrana og ódýran bjór og plokkfisk, börnin fremst á sviðinu ásamt tómum bjórdósum og kempur Ísafjarðar á blekuðum skalla að dansa samkvæmisdansa við rappið. Partýin vörðu að sjálfsögðu langt fram eftir nóttu. Annaðhvort á Skriðu þar sem helmingur gesta vildi hlusta á Fósbræðradiskinn en hinn helmingurinn alls ekki, sem endaði með því að helmingurinn sem var á móti hóf að syngja grín-hetjutenór með lögunum, öllum öðrum til mikillar reiði (á endanum "hvarf" diskurinn víst), nú eða þá á Ísafirði þar sem ólíklegasta fólk dróg upp sleggjur til að henda óvelkomnum úr partý og annað fólk gekk um með umferðarkeilur á hausnum að syngja Elvis. Sjálf átti ég stórkostlega spretti og hef því útnefnt yðar einlæga (já, stolið frá Moses Hightower) sem atvinnuhelgaralkahólista Leifsgötu 10. Ég stend víst fyllilega undir þeim titli.

Ég lofa myndum bráðlega, enda helgin yndisleg með enn betra fólki um borð. Guðmundur hefur víst rétt fyrir sér í gestabókinni á Skriðu, en þar skrifar hann ávallt "Hér er best að vera".