Það er merkilegt að vera DJ. Ég myndi nú reyndar ekki kalla þetta að vera DJ, frekar að vera lagavalameistari eða hitplayer. Einu skiptin sem mér finnst ég vera DJ er þegar ég segi nei við öllum óskalögunum og spila bara það sem ég vil hlusta á. Ég spila Þorparann minnst þrisvar á kvöldi. Og fólk segir við mig: "Þú er KEPPNIS!!!" Það er fyndið. En fólk er merkilegt. Hér eru dæmi.

Dansgólfið er fullt, keðjan er fyrir hurðinni og það er biðröð inn

Full kona: "Geturu ekki spilað eitthvað með Bubba? Þetta er alveg glatað sem þú ert að spila. Það fílar þetta enginn!"
[innskot - ég er að spila rockabilly-syrpu við mjög góðar undirtektir með hrópum og klappi eftir hvert lag]
Maísól: "Jah, mér sýnist fólk nú vera í partýstuði"
Full kona: "Nei elskan mín. Þau eru bara að sýna lit!"


Stelpa: "Áttu Don't stop me now með Queen?"
Maísól: "Nei, því miður"
Stelpa: "En eitthvað annað lag?"
Maísól: "Með Queen?"
Stelpa: "Nei nei, bara eitthvað annað lag"
Maísól: "Uuu.. já.."


Strákur: "Áttu Í svörtum fötum?"
Maísól: "Nei, því miður"
Strákur: "En Á móti sól?"
Maísól: "Nei, því miður"
Strákur: "En Skítamóral?"
Maísól: "Nei, því miður"
Strákur: "En Sóldögg?"
Maísól: "Nei, ég er því miður ekki sveitaballahljómsveit"

En nú er ég á leið á Seyðisfjörð á hina stórkostlegu listahátið L.ung.A. Ég ætla að njóta sveitasælunnar í lopapeysu og gúmmítúttum, fara á sirkusnámskeið, dansa í grasinu með Braulio og Ernesto og njóta Íslands. Allar sms kveðjur næstu klukkutímana eru vel þegnar. Ég mun vera ein í partýstuði með kaffi og kleinur á kantinum og Þorparann í botni.

Þau byrja öll og enda alveg eins,
líkt og milli sleggju og steins.
Með ógna brimöldu á aðra hönd
og sjoppu út við gráa strönd.

Í gær var vinnupartý. Gleðisveitin Hrókar alls fagnaðar rokkaði fimm manna áhorfendaskarann svo svakalega að löggan mætti á svæðið.

Í kvöld er partý á Round Ave. Mikið er alltaf gott á Round Ave. Ég sötra bjór og er öll í hundahárum. Mugison er á svölunum að segja frá sýrutrippsíbúð með plastsófa, upplásnum af helíumi. Siggi er að segja frá því þegar hann synti í kúkavatni og svo fara hann og frænka Steina Roses að tala um hvað það sé mun betra að skola á sér rassinn frekar en að skeina sér.

Ef þér leiðist komdu þá á Kofann í kvöld. Ég ætla að spila oldies lög, rockabilly, surf, soul og halda uppi almennri gleði.

Einhvern veginn finnst mér eins og bloggið mitt sé að verða súrara og súrara sem á líður..

Plantai - plasma!

Lestarnar í Póllandi eru skrjóðar frá lokum fyrri heimstyrjaldarinnar sem skrölta á lestarteinunum í taktföstum ryþma, alveg eins og í The Dancer in the Dark. Vagnarnir, sem eru eins og í bíómynd (þó ekki eins og í The Dancer in the Dark), eru fullir af strákum sem eru að springa af testosteróni og gömlum mönnum sem selja bjór undir borðið. Yfir öllu liggur lykt af sterkum rakspíra, hlandi, svita og sviðnu grasi.

Í Opole eyðum við Braulio miklum tíma á barnum. Bjórinn kostar jú líka svo hlægilega lítið að það væri synd að fá sér ekki bjór á hverju kvöldi. Og á hverju kvöldi, um leið og við komum á barinn, setur barþjónninn Michael Jackson diskinn sinn á repeat og við dönsum, þó ekki uppá borðum, því það er bannað. Braulio dansar modern contact dans og ég, Peca og ítalarnir fáum okkur ítölsk skot á barnum. Ég vil ekki sjá pólsku skotin, sem samanstanda af trönuberjasafa, tabasco og vodka. Við reynum öll að læra textann við pólska Eurovision lagið og barþjóninn spilar það reglulega inná milli Michael Jackson og pólskra barnalaga um sápu og tannburstun.

Ég eyði hátt í þremur klukkutímum í second hand búð, aðallega að skemmta mér yfir stórkostlega ljótum eitís samfestingum og jökkum. Margt minnir mig á miðbæ Reykjavíkur. Ég kaupi mér ofurhetjubúning, því slíkan eiga allir að eiga, kjóla og ósköpin öll af klútum sem kosta nánast ekki neitt. Í búðinni er líka lítið barn sem gerir ekkert annað en að jarma á mömmu sína, alveg eins og rolla. Það þykir mér skemmtilegt.

Matartíminn fer að mestu leiti í að giska á hvað við séum að borða í það og það skiptið. Við Lóla röppum á íslensku fyrir mannfjöldann og sláum í gegn. Svo svakalega að við erum klappaðar upp tvisvar.
Braulio heldur reglulega neyðarfundi þar sem hann kemur hlaupandi inn til mín og segir "Maísól - now!". Þá fer ég inn til hans og skemmti mér yfir stórkostlega, dramatískum mónológum sem hann býr til á staðnum því hann er jú ekki bara samkynhneigður heldur afbragðs dramadrottning líka.

Mér finnst Pólland hvorki skítugt né óaðlaðandi, eins og svo margir vilja halda að það sé. Þvert á móti þykir mér heillandi þó ég hafi séð afskaplega lítið af því. Ólíkt Braulio þykir mér reyndar ekkert heillandi við pólskan karlpening, en það er önnur saga. En sama hvað ég reyni þá get ég ekki lært hvernig á að segja takk á pólsku né nokkuð annað nema nei og já. Ég verð hugsanlega að geyma það þangað til ég fer næst til Póllands til að kaupa mér meiri ofurhetjubúninga og ódýran bjór.