Hvað varð um stelpuna sem söng með í "Sólarsamba" (þarna.. "viltu koma út að dansa, dansa villtan sólarsamba, það verður sól og sumar einu sinni enn"... eða eitthvað svoleiðis) í undankeppninni í Júróvisjón fyrir allmörgum árum?

Og hvað varð um litla franska strákinn sem var 4 ára og var búin að gefa út spólu/plötu? Þessi sem var alltaf í gallafötum og með kúrekaklút um hálsinn.. Georgie eða eitthvað svoleiðis.

Ég óska eftir upplýsingum.

Fólk og hlutir vikunnar

Drykkur vikunnar: Heimabruggaða vínið frá mömmu og pabba hans Halla, a.k.a. Pjöllmundur
Meistari í að koma mörgum hlutum í litla uppþvottavél: Halla Púki sem sýndi undraverða takta við að raða öllu snyrtilega í vélina. Það sem ég hefði sett í tvær vélar setti Halla í eina, það var ótrúlegt.
Tónlistarmaður vikunnar: Víkingur Heiðar Ólafsson. Þeir sem misstu af lifa í myrkri þar til hann spilar á ný.
Pjöllustaður aldarinnar: Opus7. Sjaldan hef ég hlegið jafn ótrúlega mikið yfir fólki sem hélt að það væri að dansa guðdómlega en var að dansa svo fáranlega að ég bókstaflega hágrét úr hlátri. Mæli virkilega með þessu.
Afmælisbarn mánaðarins: Systir mín kær sem er 25 ára í dag. Ó mér finnst svo stutt síðan hún var 15 ára.
Ljóskulegasta setning vikunnar: Ónefnt meðklof var að ræða veisluhöld. Gunnar og Gunnsteinn báru á góma og spyr þá einhver: "Hvers vegna ætla Gunnar og Gunnsteinn að halda veislu en ekki Gunnsteinn og Friðrik?" Þá svara meðklofið "Æ af því að það er svo stutt á milli afmæla hjá Gunnar og Gunnsteinn". Fyrir þá sem ekki vita þá er vert að taka fram að Friðrik og Gunnsteinn eru tvíburar og ber afmæli þeirra því upp á sama dag.
Framkvæmdir vikunnar: Niðurrif á veggjum og bor í veggi hér á efri hæðinni sem hefur blessunarlega séð til þess að ég hef ekki sofið lengur en til 10.00 í allnokkra daga.

Nóg af afa mínum í bili.

Hér heima hjá mér eru hátt í 10 ungabörn sem grenja í kór. Og ég er að fara á kóræfingu. Og ég hef ekkert að blogga um.

Þetta er eitt skítugasta herbergi sem ég hef lesið um. Og mér finnst það fyndið.

Afi minn

Afi minn er merkilegasti maður sem ég þekki. Ég fullyrði að ég á magnaðasta afa yfir átrætt í gjörvallri Evrópu.

Afi minn er fæddur 1908 og er þess vegna talinn frekar aldraður. Það er hann hins vegar ekki. Fólk tekur yfirleitt andköf þegar það heyrir hvað hann er gamall vegna þess að það hafði áætlað að hann væri 70-75 ára. Og afi er sprækur og hefur örugglega meira úthald en ég. Um daginn var ég að fara með hann til læknis. Á leiðinni niður stigann á elliheimilinu var hann ólmur í að sýna mér hvernig maður sveiflar sér niður stigann á handriðinu. Fyrirgangur í honum var svo mikill að gamla fólkið sem var á leiðinni upp stigann snéri skelkað bakinu í vegginn til þess að víkja úr vegi fyrir afa mínum. Í níræðisafmælisgjöf fékk hann þrekhjól og á tímabili horfði hann ekki á sjónvarp nema að hjóla 3-4 km. í leiðinni.

Afi hefur unun af því að stríða fólki. Einu sinni var hann sá eini í röðinni í mötuneytinu sem gat lesið á matseðilinn. "Já hurðu, það er blaðlúsasúpa (blaðlaukssúpa) og taðreykt ýsa (soðin ýsa) í hádegismatinn". Og afþví að allt gamla fólkið var orðið svo sjóndapurt þá tók það smá tíma að fatta að afi var bara að grínast. Einu sinni var hann frekar veikur og ég fór að rölta með hann um ganginn. Þar mættum við forstöðukonunni sem spyr hvað hún geti nú gert fyrir karlinn svo honum batni "Ja, ég veit nú hvað myndi lækna mig. Að komast á almennilegt harmonikku dansiball!" Og svo tók hann fyrir hana nokkur dansspor, en það gerir hann nokkrum sinnum á dag og er sú sjón sú kostuglegasta sem ég hef upplifað. Hann þarf að taka hjartapillur en hann heldur því statt og stöðugt fram að þær pillur eigi hann að taka ef hann ætli að fara að biðja sér konu. Tja, þá verður maður svo stressaður.
Besti vinur hans heitir Lilli og er afar skondinn kall. Afi og Lilli eru yfirleitt kallaðir Gög og Gokke sökum þess sem þeir taka upp á. Eitt sumarið þegar var verið að mála húsið þá var þeim bannað að fara út að tala við málarana vegna þess að þeir héldu svo mikið show fyrir málarana að þeir gátu ekki unnið vegna þess að þeir veltust um af hlátri yfir afa mínum og Lilla.

Þegar eru haldin harmonikku böll þá hefur afi ekki undan að dansa við allar ekkjurnar. Þær eru víst flest allar eitthvað skotnar í honum. Það er sagt að þegar hann flutti inn þá umbreyttist elliheimilið, til mun betri vegar. Og afi minn er þrjóskar og frekari en nokkur maður sem ég þekki.

Þetta er einungis brotabrot af öllu sem afi minn hefur tekið upp á. Ef einhver telur sig þekkja magnaðari afa enn hann afa minn þá vil ég fá a.m.k. tíu atriði sem slá út afa minn. En það mun aldrei gerast.

Leikkonan þarna til hliðar á víst að vera nauðalík mér. Ég hef fengið ófáa e-mail þess efnis í dag. Ekki þykir mér það þó og sé fátt líkt með okkur, að utanskildum toppnum en hann getur þó ekki verið ástæða þess að við eigum að teljast líkar. Fólkið sem segir mér frá þessu hefur nefnilega ekki séð mig í 1 ár a.m.k. og þá var ég ekki með topp. Svona er ég á hlið...

Ég er með Filippseyjakvef og get borðað hvað sem mig langar til, jafnvel hlaupbúðing með sellerí og pínötbötter eins og kaninn gerir víst, því að ég finn lítið sem ekkert bragð.

Hér sit ég og hef ekkert að skrifa um. En það bar til um þessar mundir (eins og Stony myndi segja) að allir fluttust af Ísalandi brott og eftirlifandi konur stofnuðu saumaklúbbinn "Þær sem urðu eftir veturinn 2003-2004" (þó aðeins vinnuheiti) og grétu sáran, sáran. Ég er að skanna inn myndirnar mínar frá Filippseyjum. Afrakstur verður birtur síðar.

Og þar sem ég hef ekkert að skrifa um þá ætla ég að viðra hér pælingu sem fæddist sumarið 1997 í Kongens Köbenhávn. Þá reið mikill prumpuhúmor yfir okkur vinina.
Ef að maður þyrfti að prumpa öllu því lofti á einni til tveimur sekúndum sem meðalmanneskja prumpar yfir ævina, hvort myndi maður þá springa eða fljúga í loft upp? Hvað haldið þið?

Simon og Garfunkel minna mig óneitanlega mikið á Karíus og Baktus. Annars er ég svo ung að ég er viss um að þessu hefur verið fleygt fram áður, fyrir mína tíð.

Hér á heimilinu höfum ég og móðir mín hafið herferðin "Nefsprey í nefið og kvefið burt!". Þetta er hin hefðbundna rútína hins venjulega Íslendings á haustinn og er að mörgu leiti ekki merkileg utan þess að móðir mín hefur ofur trú á hinum og þessum vítamínum. Morgunmatur hjá mér samanstendur því af miklu magni náttúruefnum í föstu formi. Ristað brauð á ekki sitt pláss í maganum eftir alla vítamíntökuna. Ekki virðist þó ganga sem skyldi en ég vona hið besta. Leyni einhver á handhægum og gagnlegum ráðum gegn kvefi þá má sá hinn sami gjarnan kvitta hér í kommentkerfinu.

Ég hef hafið líf sem háttvirtur ljósmyndanemi. Það er mjög gaman og ég á nýja undursamlega myndavél... me beby. Og ég á nýja skó sem eru afar skemmtilegir. Og núna ætla ég á fara að fá mér vítamínpillur í morgunmat.

Al-le-lu-ja

Ég er komin heim í kalda klakan ég er komin heim með hellu í eyrum, og brosandi út að eyrum og með bauga frá eyrum. Síðustu daga hef ég:

... farið til Kuala Lumpur, Manilla, Laguna, Koda Kina Balu, London og fleiri stórborga
... sungið mikið og svitnað mikið í þjóðbúningnum
... verið í rútu í lögreglufylgd með löggum sem áttu M-16 riffla
... farið í kareoke
... keypt mikið fyrir engan pening
... séð móttökur fyrir Hamrahlíðarkórinn sem forseti myndi ekki fá á Íslandi (í fullri alvöru, kórfélagar vinsamlegast vottið á kommentum)
... haft fólk til þess að stjana við alla mína tíu fingur og tíu tær
... fengið hrós fyrir að vera undursamlega falleg (lesist: hvít) á degi þar sem ég var glær vegna hita og kvefs
... lært að meta blævængi og opna skó til fullnustu
... gert mér grein fyrir því að enginn telur sig fullkominn. Hér notum við brúnkukrem, í austurlöndum er notað hvítunarkrem
... pissað í háþróað holuklósett
... borðað mikið mikið mikið af hænsnum og hrisgrjónum
... smakkað dúfu og kolkrabba
... tekið þátt í hátíðarhöldum á þjóðhátíðardegi Malasíu
... heyrt setningarnar "yes ma'm" og "Já en ég varð að kaupa þetta! Þetta er svo fáránlega ódýrt miðað við ísland" mjög oft
... samið lag um kvart og kvein sem ég skal flytja hverjum sem vill við tækifæri
... lært að spila á flautu, þrjú lög, og orðið betri með hverri mínútu
... kynnst mestu kurteisi í öllum heimi
... gefið hundrað milljón eiginhandaráritanir
... fengið eningis eitt moskítobit (héðan í frá eru Filipsseyjar uppáhaldslandið mitt móstkítólega séð)
... gert margt margt fleira skemmtilegt og merkilegt sem að ég nenni ekki að segja frá núna

Það undursamlegasta sem maður getur gert er að sjá heiminn og það hef ég gert að litlu leiti. Og ég er sko hamingjusöm.